Ömer Naci Soykan'ın ülkemizde yayımlanan armağan kitaplar konusunda eleştirel bir yaklaşımı vardı. Bu eleştiri, armağan kitapların büyük çoğunluğunun "armağan" edildikleri düşünür ya da filozofla ilgili neredeyse hiçbir ciddi çalışmayı içermemesiyle ilgiliydi. Ona göre bir armağan kitabın öncelikli amacı "armağan" edildiği kişinin felsefi görüşlerine yer vermek olmalıydı. Dolayısıyla Soykan hayattayken kendisiyle ilgili bir armağan kitap çıkarmayı düşündüğümüzü dile getirdiğimizde ilk sözü "İçinde benim düşüncelerimle ilgili yazılar olacaksa olsun, yoksa istemiyorum!" olmuştu. "Sağdan soldan toplama yazılarla, tematik bütünlüğü olmayan yazıların art arda getirilmesiyle (...) oluşturulmuş bir armağan kitap olmaz. Armağan kitap, (bir "Festschrift") öncelikle o kişiyle, o kişinin düşünceleriyle ilgili yazılardan oluşması gerekir" diye de eklemişti. Bu kitabın gecikmesinin bir başka nedeni belki de Soykan'ın bu kadar açık biçimde dile getirdiği bu sözlerdi çünkü eleştirdiği türde bir armağan kitap hazırlamak görece kolay olabilirdi. Geç oldu ancak olması gereken gibi oldu! Kitaptaki her yazarın katkısı Soykan'ın görüşleri üzerine, onları açımlayan, değerlendiren, belki yer yer de eleştiren değerli çalışmalar olarak ortaya çıktı. Böylelikle onun isteğini de bir bakıma yerine getirmiş olduk. (shrink)

Analitik felsefe özellikle metafizik karşıtı bir yaklaşım içerisinde olmakla nitelendirilmiştir. Ancak 20.yüzyılda bu gelenekte önemli dönüşümler yaşanmıştır. Dile dönüş ile başlayan tartışmalar sonrasında metafiziğe dönüşü ortaya çıkarmıştır. Bugün açık bir biçimde analitik metafizik ya da ontolojilerden söz edilebilmektedir. Elbette farklı ontolojiler farklı varolanlar ve farklı kategorileştirmeleri merkezlerine koymaktadırlar. 20. yüzyılın başında değişimin ne olduğu konusunda ortaya konan görüşler de çağdaş ontoloji tartışmalarında değişim konusunun ayrı bir başlık olarak ele alınabilmesi için bir zemin yaratmıştır. Farklı felsefi yaklaşım içerisinde olmalarına rağmen McTaggart (...) ve Russell benzer bir felsefe yapma tarzı içerisindedirler. Bu kısmi benzerlik Geach’in her iki düşünürün değişim konusundaki yaklaşımlarını tek bir başlık altında, aynı şekilde değerlendirmesine yol açmıştır. Geach bu filozofların değişim tanımlarını her iki filozofun da Cambridge Üniversitesinde olmalarından kaynaklı Cambridge Değişimi olarak adlandırmış ve görüşlerini eleştirmiştir. Geach Cambridge Değişiminin gerçek değişimleri gölgede bıraktığını, tüm değişimleri aynılaştırdığını iddia etmektedir. Bu yazıda Geach’in eleştirisinin haklı olmadığı, kendi önerisinin başka bazı öncüllere gerek duyduğu üzerinden gösterilmeye çalışılmaktadır. Geach gerçek değişimleri nesnede bir farklılık yaratan değişimler olarak tanımlamaktadır. Ancak bu tanım şu soruyu sormamızı gerektirir: Dilde özne yerindeki terimin gönderimi durumundaki nesne nedir? Nasıl bireyleşir ve bireyleşiminde hangi ontolojik varolanlar etkilidir? Bu sorular analitik metafizikte nesne kuramlarının ele alınmasını gerektirir. Dayanak ve Demet kuramlarının ele alınmasıyla ontolojik olarak özelliklerin önemi ortaya çıkmaktadır ancak bu Geach’in iddiasının yerinde olmadığını açık kılmaktadır. Bir nesne tartışması yapmadan bir değişim tartışması ve ona bağlı olarak özelliklerin derecelendirilmesinden söz edilemez. (shrink)

It has been thought that statements in ordinary language or in philosophicalscientific language capture reality from different sides. But this process, which is typically considered to be a mere linguistic process, can cause us to think (incorrectly) that we make subjective categorizations. In this paper we assert that understanding which is considered to be incorrect must be cancelled and that the individuated objects cannot be individuated only becouse of our naming of them. Individuation of objects is an independent state of (...) affairs. So it must be accepted that the particular, individual entities have their individual characteristics independently and also a different ontological theory based on that understanding must be satisfied. (shrink)

Türk milleti dünyanın en zengin kültürüne sahip olduğu gibi en zengin diline de sahiptir. Ancak daha eski çağların dil verileri ne yazık ki, yazılı vesikalara aktarılmamış, karanlık dönem olarak kalmıştır. O bakımdan Türkçenin Altay veya Proto-Türk devri hakkında bilgimiz sınırlıdır ve sahip olduğumuz kelime sayısı da çok azdır. Eski Türkçe adlanan bu lügat sadece Orhun-Yenisey yazıtları ile tespit edilen ve Uygur yazıtları ile devam eden Türkçenin malum en eski yazılı kaynaklarının sözlüğüdür. Yer yüzündeki diller arasında Türkçenin yerine baktığımızda, Ural-Altay dil (...) grubunun Altay koluna bağlı bir dil olduğu ve geçmişinin M.Ö. 4000’li yıllara indiği görülür. Bu tarihten, M.Ö. 5. yüzyıla kadar olan dönem genel olarak Altay veya Proto-Türk devri olarak adlandırılır. Bu dönemde Türkçe ile ilgili az da olsa birtakım dil kalıntılarına rastlanır; ancak bunun yeterli olmaması ve bu dönemden bize yazılı herhangi bir metnin ulaşmaması, bu çağların karanlık dönem olarak adlandırılmasına neden olmuştur. Bu dönemde Türkçenin Çuvaşça ve Yakutça ile henüz ayrılmadığı, hattâ daha eskiye gittiğimizde Moğol, Mançu, Tunguz dilleriyle aynı çatı altında toplandığı varsayılır. Bilindiği gibi daha önce Eski Türkçe döneminin ayrı ayrı metinlerini kapsayan birçok sözlük çalışması yapılmıştır. Ancak bu sözlükler birbirinden bağımsız hazırlanmış, bir kısmı Göktürk dönemi ile Orhun Yazıtlarını, diğer bir kısmı da Uygur dönemi ile bu dönem metinlerini temel almıştır. Eski Türkçe bir bütün olarak düşünüldüğünde, bu sözlüklerin bazı yönlerden yetersiz kaldığı bir gerçektir. Bu çalışmanın genel amacı, daha önce ortaya konulan Eski Türkçe sözlükleri bir araya getirerek Göktürk ve Uygur dönemlerini birlikte ele alan, daha kapsamlı ve tek bir sözlük oluşturmaktır. O bakımdan daha önce meydana getirilen sözlük çalışmaları temel alınarak ortaya yeni bir sözlük konulmuştur. (shrink)

Modern dönemde iletişim ve ulaşımda teknolojinin gelişmesiyle birlikte dünya küçük bir köy haline gelmiştir. Bu dönemde Batı sistemi maneviyatı ve ahireti bırakıp maddiyat ve dünya için belli araç ve gereçleri üreterek modern medya alanına egemen olma gücünü elde etmiştir. Bu durum özellikle İslam’a saldıran söylemlerin tırmanması, dini gruplara saldırıların artması ve İslami içeriklerle savaşın büyümesiyle birlikte İslami medyayla uğraşanların hitap önceliklerini tekrar gözden geçirmelerini gerekli kılmıştır. Aslında bu meydan okumalar İslam medyasının daha önce sıkıntısını yaşadığı ve halen de devam (...) eden sorunlara dayanmaktadır. Medya alanında çalışılabilecek çok sayıda konu bulunmaktadır. Bunlar arasında en az tercih edilen konu ise makâsıd ya da evleviyyât bakış açısı ve makâsıd ictihâdı çerçevesinde medyaya bakma konusudur. Bu çalışmada bu konu araştırma konusu olarak seçilmiştir. Bu konunun seçimi, birtakım varsayımlara dayanmaktadır. En önemlisi de makâsıd ilminin ölçü olması ve evleviyyât fıkhıdır. Bu ölçü genel olarak medya ilminin öncüleri ve özel olarak da İslami medyanın öncüleri için makâsıd bakışını sunabilen bilişsel teorilerin ve yöntemsel imkânların amaçladığı önemli niteliklerden biridir. Böylece makalenin sorusu şu şekilde ifade edilebilir: Ümmetin kalkınmasını, liderliğini ve diğer milletler üzerindeki etkisini gerçekleştirmek amacıyla makasıdü’ş-şerî‘aya dayalı öncelikler fıkhının kuralları, çağdaş medya alanına nasıl uygulanabilir? Bu çalışma iki bölümde ele alınmıştır. Birinci bölümde medya alanındaki öncelikler fıkhı kavramı ve bu alandaki bu fıkhı dikkate almanın delilleri ele alınmıştır. İkinci bölümde öncelikler fıkhının kurallarını modern medya alanına tatbik etme konusu ele alınmıştır. Ayrıca makâsıd kuralları, nevazil fıkhının kuralları ve vesail kuralları olan üç kural çeşidine göre her bir mertebe için örnekler verilmiştir. Bu düşünceyi temellendirmenin birçok yönü bulunmaktadır. Fakat bu konu iki yönden ele alınmıştır. Birincisi medya yönündür. Burada öncelikleri modern medya ilminde düzenleme teorisi ele alınmıştır. İkincisi makâsıd yönüdür. Burada makâsıdü’ş-şeri‘a ilmine dayanan önceliklerin kuralları ele alınmıştır. Bu çalışmada biraz karşılaştırma yöntemi kullanmanın yanı sıra genel olarak niteleme, tahlil ve istinbât yöntemleri kullanılmıştır. Bu çalışma neticesinde makâsıd ilmini medya alanıyla ilgili ictihâdî bakışta işletmenin zaruri olduğuna ve bunun bilimsel bir lüks olmayıp zorunlu olduğu sonucuna varılmıştır. Ayrıca modern İslami düşünce medyasının genel olarak makâsıdü’ş-şeri‘a ölçüleri ve özel olarak da hitap ve medya makâsıdının ölçüleriyle yönlendirmesi gerektiği sonucu elde edilmiştir. Medyanın yakın, orta ve uzak stratejilerini geliştirerek evleviyyât fıkhını işler hale getirmenin zorunlu olduğunu öneriyoruz. Ayrıca medya ve makâsıdü’ş-şeri‘a alanlarında araştırma yapan ve bu ilimlerle meşgul olanların medyayı makâsıd fıkhıyla çerçeveleme ve medya alanında makâsıdı çalıştırma konusunda ortak ciddi çalışmalar yapmalarını öneriyoruz. (shrink)

Berkeley holds that the essence of sensible objects is percipi. So, sensible objects cannot exist unperceived. Naturally, this has invited questions about the existence of sensible objects when unperceived by finite minds. This is sometimes called the Problem of Continuity. It is frequently said that Berkeley solves the problem by invoking God's ever-present perception to ensure that sensible objects maintain a continuous existence. Problems with this line of response have led some to a phenomenalist interpretation of Berkeley's claim. This paper (...) argues that neither of these are Berkeley's solution since he recognizes no such problem. The paper sketches a new interpretation of sensible objects that obviates the need for a "solution" by avoiding the "problem" in the first place. (shrink)

Mistaken judgments of fact by sporting officials – blown calls – are ubiquitous in sport and have altered the outcomes of games, championships, and even the record books. I argue that the effect these blown calls have on sports is deplorable, even unjust, and that given both the nature of sport in general and the social and economic importance of sports as they are played today, we ought to use technology to aid officials in making their judgments whenever doing so (...) would prove more effective than relying on unaided human perception. I then briefly address a number of objections to the increased use of technology in officiating. (shrink)

Yakın zamana kadar dominant olan Newtoncu doğa anlayışı doğa bilimlerindeki gelişmelerle ciddi olarak eleştirilmeye başlanmıştır. Hiç kuşku yok ki bu eleştirel dönüşüm sürecinin başlangıcında Einstein ve Schrödinger fiziği vardır. Buna bağlı olarak biyolojide geçtiğimiz yüzyılın başından günümüze kadar gerçekleşen gelişmeler (evrimsel biyoloji, genetik, epigenetik, moleküler biyoloji, gelişim biyolojisi, ekoloji, fizyoloji konularıyla ilgili değişim ve gelişimler) biyolojinin temel kavramları olan fenom, genom ve çevre’deki değişimleri de içermektedir. Yeni bir doğa kavrayışını da beraberinde getiren bu süreçte biyoloji, bize canlıların çevreleriyle sınırları net (...) olmayan ve kompleks etkileşimleri üzerinden kendilerini dinamik bir halde sürekli olarak organize eden sistemler olduğunu söylemektedir. Canlıların, değişimini gözlemleyebileceğimiz kadar hızlı olan özellikleri de uzun süreler boyunca stabil halde gözlemlediğimiz özellikleri de süreçlerden oluşmaktadır. Canlılara ait tüm özellikler (fenomlar ve genomlar) kompleks bir ağ oluşturan diğer akışlarla etkileşimleri içinde akmaktadır. Bu yüzden, bir fenotipik özelliği etraflıca açıklama iddiasıyla yola çıkılıp, buna rağmen araştırmanın ve sonucundaki açıklamanın tek yönlü (sadece tek bir tür parametreyi dikkate alarak ve bir parametreye özellikle yoğun vurgu yaparak) yapılması sorunludur. Çünkü fenom, ancak bütüncül bir yaklaşımla ve fenom oluşumunun kompleksite ve dinamizm özelliklerinin farkında olarak etraflıca açıklanabilir. Bir fenotipik özelliğin etraflıca açıklanması iddiasının olmadığı durumlarda (ki standart bir biyoloji araştırması çoğunlukla bu iddiada değildir), sadece bir parametre dikkate alınabilir ve bu durum son derece anlaşılırdır. Bilim insanları her durumda (fenotipik özelliği hem etraflıca inceleme hem de tek bir parametreyle etkileşimini inceleme durumlarında) fenom oluşumunun kompleksite ve dinamizm özelliklerinin farkında olmalıdırlar ve açıklamaları da araştırma süreçleri de bu farkındalığı içermelidir. Burada araştırmacının zihnini belirleyen soru şudur: doğa bütünsel, stabil ve mekanik nedenselliğin egemen olduğu bir varlıklar alanı mıdır yoksa parçaların birbirleriyle sürekli etkileşerek yeni uyumlar ve ilişkiler geliştirdiği karmaşık ve akışkan varlıklar topluluğu mudur? Bu soruya karmaşıklık, akışkanlık, karşılıklı etkileşim ve uyum üzerinden cevap verilirse üzerine odaklanılacak olan kavram ne varlık ne fenomen, fakat süreçtir. Nitekim süreç felsefesi, biyolojideki felsefi problemler ve kavramsal incelemeler için çok kullanışlıdır. Bu durumun iki temel nedeni: 1) biyolojinin konusu olan şeylerin temel olarak süreçler olması ve 2) bilim insanlarının araştırmaları sırasında süreçler üzerinden akıl yürütmeleri ve bu yolla kavramları kullanmaları, açıklamalara, bilgiye ulaşmalarıdır. Bu çalışma, bu iki temel unsuru göz önünde bulundurarak ortaya çıkan yeni biyolojinin beraberinde getirdiği ve yeni imkanlar sunan yeni bir doğa anlayışına odaklanmıştır. Bu yeni doğa anlayışı, mekanik ve statik olmaktan ziyade kendi içinde stabil ama bütünüyle dinamik doğa anlayışıdır. (shrink)

Thomas Hobbes (1588-1679) toplum sözleşmesi teorisinin kurucusu olarak kabul edilen önemli bir siyaset kuramcısıdır. Hobbes’un doğal durumu tanımlaması, toplumun oluşmasındaki nedenleri belirtmesi, yetkiye ve siyasi yükümlülüklere dair fikirleri siyasi düşünce tarihinde dikkat çeker. Düşünür, özellikle yaşadığı yüzyılda monarşiyi güçlendirmek adına siyasal itaati meşrulaştırmanın gerekliliği üzerinde durmuş, dönemin koşullarından dolayı Tanrı fikrini tamamıyle dışlayamamıştır. Bu yüzden toplum sözleşmesi fikrini temellendirdikten sonra ahlaki yasalar ve yükümlülükler aracılığı ile Tanrı kavramını teorisine dahil etmeyi seçmiştir. Bununla birlikte, kendisinden önceki düşünürlerin aksine Tanrı’ya siyasal ve (...) toplumsal düzeni sağlama hususunda ancak ikincil bir görev vermiştir. Tanrı kavramını ve yazılı olmayan kuralların yükümlülüğünü dışlaması, söz konusu dönemde Hobbes’un ateist olduğuna dair tartışmalara yol açsa da, kendisi bunu kabul etmemiştir. Bizim kanaatimiz, Hobbes’un aslında bir ateist olduğu ve Tanrı fikrini sadece toplumun düzenini sağlamak için siyasi bir araç olarak kullandığı yönündedir. Bir başka deyişle, argümanımız; Hobbes’un dini ve Tanrı korkusunu, bireyleri yazılı yasalara uymaları yönünde zorlamak için kullandığı şeklindedir. Bu argümanın haklılığını gösterebilmek için makalemizde Hobbes’un De Cive ve Leviathan kitaplarındaki argümanları analiz edilmiş ve geliştirmiş olduğu kuramda dinin ve Tanrı’nın yeri incelenmiştir.Özet: Thomas Hobbes, İngiltere’de sosyal ve siyasi düzenin tehlike altında olduğu ve egemen gücün meşrulaştırılması gerektiği bir dönem olan onyedinci yüzyılda yaşamıştır. Doğal bilimlerdeki ilerlemeler ve felsefik düşünce yapısındaki değişimler, rasyonaliteyi önemli kılarak, söz konusu dönemde egemenin gücünün ve bireylerin özgür istencinin sorgulanmasına olanak vermiştir. Bu yüzden, Tanrı, din ve siyasi yükümlülükler ile ilgili sorunlar da yeni bir boyut kazanmıştır. Hobbes’un esas felsefesi Aristoteles teleolojisini çürütmek ve sonrasında da onu mekanik yaklaşım ile değiştirmekti. Hobbes’un modern doğal bilimlere olan yaklaşımı, siyaset felsefesini de mekanik bir yaklaşımla temellendirmeye itmiştir. Bu sebeple, Tanrı’nın birincil rolünü siyaset felsefesinden çıkarmış, ama bunu yaparken de Tanrı’nın varlığını inkar etmemiştir. Hobbes’un bu makalede tartışılan kitapları; De Cive ve Leviathan’da, bireylerin toplumun önemli parçaları olduğundan ama doğal olarak siyasi birer varlık olmadıklarından bahsedilir. Hobbes’a göre bireyler hayatta kalmak için siyasi bir kurumun altına girmek durumundadırlar. Bir başka deyişle, insanın zayıflığı, siyasi toplumun kurulmasını gerekli kılmıştır. İnsan doğal olarak siyasi bir varlık olmasa dahi, siyasi bir kurum altında yaşamak insan doğasına aykırı bir durum değildir. Hobbes’un üzerinde durduğu temel nokta, sivil toplumun yapay bir ürün olsa dahi bireylerin refahı için gerekli olduğudur. Yazılı yasaların ve bir otoritenin, kısacası zorlayıcı bir gücün olmaması halinde, insanlar tehlike altında olacaktır. Bu koşullar altında, bir kişinin kendisini koruması için ne gerekiyorsa yapacağı şaşırtıcı bir durum değildir. Böylesi bir savaş durumunu engellemek için, kişiler doğal durumdaki sınırsız özgürlüklerini bırakarak, egemen bir gücün altında yaşamayı tercih edeceklerdir. Aslında Hobbes’a göre, insanın güvenliğini sağlayan siyasi toplumun varlığı değil, zorlayıcı bir gücün varlığıdır. Bu güç, insanların barış içerisinde yaşaması için gereken koşuldur. Bir başka deyişle, bireyler önce toplumu oluşturmak için sonra da o toplumun devamlılığını sağlamak için bir güçten korkmalıdırlar. Korku kavramı olmadan Hobbes’un bahsettiği siyasi güce bir temel bulmak zor olacaktır çünkü korku faktörü bireylerin kişisel çıkarları ile toplumsal iyinin karşı karşıya geldiği durumlarda, bireyi korkutarak siyasi güce uymayı zorlayacak ve böylece toplumsal refahı sağlayacaktır. Bu noktada, Hobbes’un kuramına Tanrı kavramı dahil olur. Bu makalede, Hobbes’un kuramında dinin rolü olmadan siyasi yükümlülük kavramının eksik kalacağı tartışılmıştır. Bireyler birbirlerinden korktukları için ve güvenliğe ihtiyaçları oldukları için bir toplumun altında yaşamayı tercih ederler. Hobbes’a göre bu ihtiyaç Tanrı korkusuyla desteklenmelidir. Fakat, Hobbes ne Tanrı korkusunu ne de ahlaki yasaların varlığını doğal durumda kullanmıştır. Bunun yerine, sonrasında siyasi düzen için gerekli olan yükümlülüklere bir temel bulmak için, Tanrı kavramını kullanmayı seçmiştir. Hobbes, burada analiz edilen kitaplarında doğal yasalar, ahlaki yasalar ve ilahi yasalar kavramlarını açıklar. Ona göre, doğal yasalar ahlaki yasalardır ve aynı zamanda ilahi yasalar olarak da adlandırılabilirler. Bu yüzden üçü de aynı görünür ve hepsi de Tanrı tarafından verilir. Tanrı her bireye akıl verdiğinden, herkes bu yasalara akılları aracılığı ile ulaşabilir. Hobbes’un kuramında bu noktaya kadar, sadece sivil toplumda değil, doğal durumda da ahlaki yükümlülüklerin olmasına imkan veriliyordu. Fakat, Hobbes insanların doğal durumda ahlaki bilinçlerinin olmadığını ve ahlaki yasalara uymak zorunda olmadıklarını söyler. Ona göre doğal yasalar, ahlaki yasalar ya da Tanrı’nın yasaları, adına her ne dersek diyelim, yükümlülük yaratan yasalar olmaları için bir sivil otoritenin yaptırımında olması gerekir. Her ne kadar da doğal durumda ahlaki yasaların varlığından söz etse de, söz konusu yasaların insanların toplum altında yaşamaya geçmeden önce yükümlülüğe yol açmadığını da ekler.Doğal yasalar sadece insanları toplum altında birleştirmeye zorlayacak bir güç olması halinde, Tanrı’nın buyrukları olarak zorunluluğa dönüşürler. Bu demektir ki; ahlaki ilkeler siyasi bir güç olmadığı sürece anlamsızdırlar. Hobbes’un felsefesinde aklın buyrukları ve Tanrı’nın yasaları iki farklı kavram olarak ortaya çıkar; bu durum da bizi Hobbes’un aslında Tanrı’ya inanmadığını savunmaya kadar götürebilir. Halbuki, Hobbes’un yükümlülükleri meşrulaştırmak için dinin gücüne ihtiyacı vardır. Bu sebeple, Tanrı’yı bir araç olarak kullanmayı seçmiştir. Böylece, egemenin mutlak gücünü de sınırlamış ve yükümlülükler için de bir temel bulabilmiştir. Bir başka deyişle, Tanrı’nın varlığının dini açıdan meşrulaştırmasını yapmak yerine, egemen gücün eline dini ve Tanrı’yı siyasi ve sosyal düzene ulaşmak için bir araç olarak vermiştir. Hobbes’un göstermeye çalıştığı, Leviathan diye adlandırdığı toplumun bireylerden oluştuğu ve bu bireylerin egemen güce biat etme sebeplerinin, kendilerinin vermiş olduğu rıza ve yetki olduğudur. Kısacası, Hobbes siyaset felsefesinin temeline Tanrı’yı değil, öznelerin özgür iradelerini koyar. Bireyler doğal durumdaki sınırsız özgürlüklerinden feragat ederek bir egemen altında yaşamaya rıza göstermişlerdir, çünkü karşılığında güvenliklerini sağlayacaklardır. Bu anlaşma gereği egemene itaat etmeyi kabul ederler. Böylece siyasal olarak bireyin bağlı bulunduğu yükümlülükler Tanrı kavramı ile sınırlandırılmış olan egemenin gücü ile meşrulaştırılmış olur. Bu makalede, Hobbes’un egemenin mutlak gücünü ilahi irade olan Tanrı ile sınırlandırmış olduğu gösterilir. Aslında Hobbes’un yapmaya çalıştığı, egemenin gücüne mutlakiyet sağlayarak, onu ne dünyevi ne de ilahi bir güce karşı sorumluluk altına sokmaktır. Bunu nasıl başardığı ise bu makalede, Hobbes’un De Cive ve Leviathan kitaplarının analiz edilmesi ile detaylı olarak gösterilmiştir. (shrink)

[...] Rousseau bir yandan çağının yükselen değerlerinden yararlanırken diğer yandan bu değerlerin içeriden eleştirisini yapmayı başarabilen düşünürlerden biri olduğu için fikirleri ölümünden asırlar sonra bile önemini yitirmemiştir. Demokratik devletlerin meşruiyet krizinin giderek derinleştiği ve çoğunlukçu, majoritarian, ideolojilerin etraflıca sorgulanmaya başlandığı çağımızda, demokrasiyi çoğunluk kararına ek olarak “rıza”, “Yurttaşlık”, “sivil özgürlük”, “kamusal uzlaşı” ve “Genel İrade” kavramlarıyla birlikte ele alan Rousseau’yu yeniden okumak önemlidir [...] Rousseau-demokrasi ilişkisinin kazılıp ortaya çıkartılacağı bu metinde uğranılacak olan kavramsal duraklar sırasıyla: Eşitsizlik (doğal ve toplumsal), özgürlük (...) (doğal ve sivil), politik bütün (bodypolitic), Genel İrade, ortak iyi (common good) ve Egemen olmalıdır. Söz konusu kavramlar, Rousseau’nun onlara yüklediği özgün anlamları gözden kaçırılmadan sanki ilk defa karşılaşılıyormuşçasına bir zihin açıklığı ile okundukları zaman, onun demokrasi görüşü de gün ışığına çıkartılabilir. (shrink)

Bu makale Sovyet tarihçiliğinde milliyetler meselesini ve bağlantılı olarak tarih yazımındaki değişimleri incelemektedir. Sovyetler Birliği’ndeki politik, sosyal, iktisadi ve askeri değişimler ve kırılmalar tarihsel çalışmaların ve tarih yazımındaki milliyetlere yönelik söylemin değişmesine neden olmuştur. Diğer bir deyişle, söylem değişimleri siyasi gelişmeleri takip etmiş ve siyasi önceliklere göre değişmiştir. Sovyet tarih yazımında dönemselleştirme, Sovyetler Birliği Komünist Partisi’nin yerel milliyetçiliklere yönelik politikalarını nasıl değiştirdiğine ve buna uygun olarak Sovyet tarihçiliğinin milliyetler meselesiyle ilgili söylemlerindeki değişime atıf yapmaktadır. Sovyet tarih yazımında milliyetler meselesi kapsamındaki (...) tartışmalar, yerli halkların, yani Rus olmayanların, Çarlık Rusya’sı yönetimine nasıl yaklaşacakları, kendi geçmişlerine, tarihlerine, kahramanlarına, onların eylemlerine ne kadar odaklanacakları, tarihi ve milli şahsiyetleri ne kadar yüceltecekleri, Çarlık yönetiminin sömürgeci olup olmadığı ve Rus Çarlığına karşı yapılan isyanların gerici mi yoksa ilerici mi olduğu gibi konuları içermektedir. Bu gibi konular Stalin dönemi Orta Asya Sovyet tarihçiliğine egemen olmuş ve merkezin politikaları değiştiğinde tarihçiler de görüşlerini siyasal değişimlere uydurup güncellemişlerdir. 70 yıllık Sovyetler Birliği deneyimi birçok konuda olduğu gibi tarih yazımında da birbiriyle uyuşmayan farklı eğilimleri içermiş, bir dönem Rus milliyetçiliği baskı altında kalır yerel milliyetçiliklerin gelişmesine izin verilirken takip eden dönemde ise yerel milliyetçilikler baskıdan payına düşeni almıştır. 1930’lardan itibaren Türkistan gibi Sovyetler Birliği’nin bazı bölgelerinde birleştirici tarih anlatısı yasaklanıp Orta Asya halklarının ortak bir geçmiş algısına sahip olması engellenirken ülkenin batısında Slav halkları açısından tam tersi bir politika izlenmiştir. (shrink)

Frankfurt Okulu'nun kurucu üyelerinden ve 20. yüzyıl eleştirel düşünce dünyasının köşe taşlarından biri olan Herbert Marcuse'nin 1969 yılında, bütün dünyanın halk ayaklanmalarıyla ve toplumsal hareketlerle çalkalandığı sıcak günlerde yayımlanan kitabı Özgürlük Üzerine Bir Deneme ele aldığı konuları ve tespitleriyle günümüzde de önemini koruyor. Bu kısa ama çarpıcı makale, Sol'un teorik ve pratik yeniden inşası ve eleştirel düşüncenin doğru mecralarda ilerleyişinin sağlanması açısından mutlaka okunması ve derinlemesine irdelenip tartışılması gereken eserlerin başında gelir. İleri endüstri toplumuyla rekabete giren sosyalist blok, bu rekabetin (...) bir sonucu olarak, kendi hedeflerinden saparak rekabet ettiği sistemin değerlerinin egemen olduğu bir sisteme kaymıştır. Bu kayma, Marcuse'ye göre, geleneksel özgürlük anlayışını geçersiz kılmıştır. Artık, insanların gereksinimleri özgürce kendileri tarafından geliştirilmediği için, “herkesten yeteneğine göre, herkese gereksinimine göre” ilkesinin işe yaramayacağı bir aşamadayız. Öyle ki, kendilerinin özgürce geliştirdikleri gereksinimlere sahip olmadıkları sürece, üretim araçlarının işçiler tarafından sahiplenildiği durumda bile, toplum baskıcı bir toplum olabilir. Dolayısıyla, özgürlüğünün olanakları başka yerlerde aramak gerekir. Marcuse de, Özgürlük Üzerine Bir Deneme kitabında, bu yeni durum içerisinde özgürlüğün yeni olanaklarını aramaktadır. (shrink)

In their forthcoming article, ‘What makes a medical intervention invasive?’ De Marco, Simons, and colleagues explore the meaning and usage of the term ‘invasive’ in medical contexts. They describe a ‘Standard Account’, drawn from dictionary definitions, which defines invasiveness as ‘incision of the skin or insertion of an object into the body’. They then highlight cases wherein invasiveness is employed in a manner that is inconsistent with this account (eg, in describing psychotherapy) to argue that the term invasiveness is often (...) used to explicitly or implicitly reference interventions that do not fall under the standard account. The authors offer an alternative ‘schematic’ definition of invasiveness, whereby medical interventions entail an underlying context-independent property of ‘basic invasiveness’ and may be understood both relative to each other and to a context-specific threshold of what is ‘invasive’.1 We propose that the meaning of terms such as ‘invasiveness’ is necessarily heterogeneous, and that what is implied by its usage will certainly depend on context, particularly in medical settings. Hence, the creation of a unifying definition is less critical than clarification of the implied and intended meanings of each instance of the term’s use. We further argue that interpreting the use of terms like ‘invasiveness’ in medical practice is complicated by the embedding of each use of this term in a different ‘language game’, whereby words and their meanings are understood by an in-group familiar with …. (shrink)

The self-disorder model provides a phenomenological framework for understanding how the core symptoms of Schizophrenia Spectrum Disorders (SSDs) are rooted in an instability of minimal selfhood. This instability involves a range of “anomalous experiences”: transformations in an individual’s perceptual field and sense of being an agent of action. The explanatory value of this theoretical model can be summarized in two claims about the role of anomalous experiences in self-disorders: (1) anomalous experiences express a common trait-like disturbance that is characteristic of (...) SSDs, and (2) anomalous experiences contribute to explanations regarding how self-disorders progress into SSDs. While hypotheses consistent with the first claim have been substantiated in several studies, hypotheses consistent with the second claim remain underexamined. We argue that attending to this gap in the literature requires considering which methodological strategies are best suited for investigating if and how anomalous experiences contribute to the development of self-disorders into SSDs and psychotic states. Network modeling is discussed as one such strategy suitable for examining the role of anomalies of lived-world in the maintenance of paranoid delusions in SSDs. (shrink)

Comparative judgments abound in sports. Fans and pundits bandy about which of two players or teams is bigger, faster, stronger, more talented, less injury prone, more reliable, safer to bet on, riskier to trade for, and so on. Arguably, of most interest are judgments of a coarser type: which of two players or teams is, all-things-considered, just plain better? Conventionally, it is accepted that such comparisons can be appropriately captured and expressed by sports rankings. Rankings play an important role in (...) sports arguably because of the conventional acceptance that rankings capture and express all-things-considered relations between the ranked teams or players. Standard ranking practices rely on a number of widely held assumptions. I discuss three of the most important and argue that at least one of them must be false. If this is right, the strong and growing commitment to using rankings to determine participation in tournaments and the awarding of championships is mistaken. At the least, given the con... (shrink)

Comparative judgments abound in sports. Fans and pundits bandy about which of two players or teams is bigger, faster, stronger, more talented, less injury prone, more reliable, safer to bet on, riskier to trade for, and so on. Arguably, of most interest are judgments of a coarser type: which of two players or teams is, all-things-considered, just plain better? Conventionally, it is accepted that such comparisons can be appropriately captured and expressed by sports rankings. Rankings play an important role in (...) sports arguably because of the conventional acceptance that rankings capture and express all-things-considered relations between the ranked teams or players. Standard ranking practices rely on a number of widely held assumptions. I discuss three of the most important and argue that at least one of them must be false. If this is right, the strong and growing commitment to using rankings to determine participation in tournaments and the awarding of championships is mistaken. At the least, given the conventional wisdom about rankings, my argument provides good reasons to be skeptical that any particular ranking ‘gets it right’. At the limit, it suggests that our most basic assumptions about all-things-considered athletic quality are wrong. (shrink)

Debate surrounds whether Berkeley’s philosophy is a defense of, or merely consistent with, common sense, as well as what Berkeley means by “common sense.” This paper defends a view that synthesizes elements of recent approaches: by “common sense” Berkeley means primarily the (de re) belief that the things immediately perceived are the real things, characteristically held by the vulgar and exemplified by vulgar ways of speech. In holding that it is a natural belief, this view is consistent with recent accounts (...) that identify common sense with the proper use of our cognitive faculties as well as those accounts that identify it with (some) commonly-held propositions. (shrink)

We recently reported strong, replicable (i.e., replicated) evidence for lexically mediated compensation for coarticulation (LCfC; Luthra et al., 2021), whereby lexical knowledge influences a prelexical process. Critically, evidence for LCfC provides robust support for interactive models of cognition that include top‐down feedback and is inconsistent with autonomous models that allow only feedforward processing. McQueen, Jesse, and Mitterer (2023) offer five counter‐arguments against our interpretation; we respond to each of those arguments here and conclude that top‐down feedback provides the most parsimonious (...) explanation of extant data. (shrink)

Both the concept of a Darwinian tree of life (TOL) and the possibility of its accurate reconstruction have been much criticized. Criticisms mostly revolve around the extensive occurrence of lateral gene transfer (LGT), instances of uptake of complete organisms to become organelles (with the associated subsequent gene transfer to the nucleus), as well as the implications of more subtle aspects of the biological species concept. Here we argue that none of these criticisms are sufficient to abandon the valuable TOL concept (...) and the biological realities it captures. Especially important is the need to conceptually distinguish between organismal trees and gene trees, which necessitates incorporating insights of widely occurring LGT into modern evolutionary theory. We demonstrate that all criticisms, while based on important new findings, do not invalidate the TOL. After considering the implications of these new insights, we find that the contours of evolution are best represented by a TOL. (shrink)

The article discusses two bioart projects that bring the symbolically core human substances of blood, sweat and tears into technologically mediated relationships with plants and fungi to explore human kinship with other species: Tarah Rhoda’s BS&T (short for ‘blood, sweat and tears’) and OurGlass, and Saša Spačal’s MycoMythologies: Patterning. The article analyses the art projects through the lens of the molecular gaze and different perspectives on kinning, bringing anthropological conceptualizations of kinship together with Haraway’s pathways to connect with other species. (...) How can bioart use technologies to explore interspecies kinship through a molecular gaze? And may such artworks contribute to the toning down of human exceptionality in the face of a precarious future? We find that artworks providing a molecular gaze on interspecies biological processes may risk a decontextualized approach to complex relational processes but may also create new visions of filiation even with biological organisms imagined to be genetically distant from humans, thus spurring awareness of the fragile interrelationships among species. (shrink)

George Boolos was one of the most prominent and influential logician-philosophers of recent times. This collection, nearly all chosen by Boolos himself shortly before his death, includes thirty papers on set theory, second-order logic, and plural quantifiers; on Frege, Dedekind, Cantor, and Russell; and on miscellaneous topics in logic and proof theory, including three papers on various aspects of the Gödel theorems. Boolos is universally recognized as the leader in the renewed interest in studies of Frege's work on logic and (...) the philosophy of mathematics. John Burgess has provided introductions to each of the three parts of the volume, and also an afterword on Boolos's technical work in provability logic, which is beyond the scope of this volume. (shrink)

The assumption in current U.S. mainstream medicine is that birthing requires hospitalization. In fact, while the American College of Obstetricians and Gynecologists supports the right of every birthing person to make a medically informed decision about their delivery, they do not recommend home birth owing to data indicating greater neonatal morbidity and mortality. In this article, we examine the evidence surrounding home birth in the United States and its current limitations, as well as the ethical considerations around birth setting.

On January 11, 2024, the United Kingdom (U.K.) Supreme Court rendered its judgment in _Paul v Royal Wolverhampton NHS Trust_, restricting the circumstances in which “secondary victims” can successfully claim for damages in clinical negligence cases. This ruling has provided welcome clarity regarding the scope of negligently caused “pure” psychiatric illness claims, but the judgment may well prove controversial. In this article, I trace the facts and opinion from the majority and also discuss an important dissenting opinion. I then reflect (...) on what the ruling means for psychiatric illness claims by secondary victims, and more broadly on the implications for clinical negligence law. I suggest that while much-needed clarity has been injected in this area of the law, it is difficult, reading the majority of the Supreme Court’s emphasis on the restricted scope of a medical practitioner’s duty, to envision a scenario in which secondary victim could ever succeed in a clinical negligence context. (shrink)

Theologians are split into two groups: those who embrace prosperity theology and those who oppose it; both sides on scriptural grounds. Those criticising it embrace cessationism in its diversity, while its supporters are mainly found among Pentecostals and Charismatics, who are continuationists. Continuationists believe and teach that all gifts of the Spirit are still available to the church today, therefore should be practised by the church just as they were operative during the apostolic era. Therefore, it is clear that prosperity (...) preachers are continuationists. They believe and practice healing and miracle gifts today. A review of the literature, biblical texts, historical teachings, and Pentecostal and Neo-Pentecostal (also referred to as charismatic and neo-charismatic) form the basis of this article. It addresses the positive features of prosperity teachers’ beliefs and methods as well as how they exploit the dreams, fears, and aspirations of people living in poverty. The theology of sharing, as articulated by Nicholas B.H. Bhengu, is proposed as a solution to creating parity between the rich and the poor.Contribution: This article seeks to balance opposing theological approaches with the prosperity gospel. It does this by introducing a theology of sharing as taught by Nicholas Bhengu based on the philosophy of Ubuntu, a way of life among African people. The challenge for theologians on both sides of the argument is finding a way to accommodate the other side’s contributions. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Editors’ IntroductionElizabeth S. Radcliffe and Mark G. SpencerThis issue opens with the winning essay in the Third Annual Hume Studies Essay Prize competition: “Hume beyond Theism and Atheism” by Dr. Ariel Peckel. Dr. Peckel’s essay was chosen as the winner from among papers submitted by emerging scholars from August 2022 through July 2023. Please see the full prize announcement with information about this talented Hume scholar elsewhere in this (...) issue. Our Call for Papers for the Fourth Essay Prize competition is printed in the back of this issue and on-line at the Hume Studies website. The contest is open to authors ten or fewer years from the Ph.D. and closes on August 1, 2024. If you are eligible, please consult our “Call” for further details!In other Hume Studies news, we have once again acquired a new printer. Christensen Printing (Lincoln, Nebraska), whose work for us was excellent, suddenly closed its business when its owner retired this past year and had no one to succeed him. We received the news just when our November issue was ready to go to press. With the assistance of our friends at the Philosophy Documentation Center, we obtained estimates from three printers and have now engaged Bailey Printing in Charlottesville, Virginia. Our November issue was published on-line by November 1 (at the Philosophy Documentation Center website, the Project Muse website, and the Hume Society website), but the print issue took longer to get to subscribers.For a second time, we want to bring to the attention of our readers that Hume Studies will be marking its 50th year of publication in 2025. As we have previously noted, we are planning an anniversary issue for 50:1 (April 2025). We hope to include among the special features of that issue paragraphs or statements from our readers in answer to this query: “Of all of the articles that have been published in [End Page 7] Hume Studies over the past 50 years, which one is most noteworthy to you? Why so?” Please see the “Call for Entries” in the back of this issue or on the Hume Studies website (https://www.humesociety.org/ojs/index.php/hs), which includes details on where to send your response. The due date is October 15, 2024, but we encourage you to send your entries as soon as possible! [End Page 8]Copyright © 2024 Hume Studies... (shrink)

In 2022, the Camden Coalition Medical-Legal Partnership began providing civil and criminal legal services to substance use disorder patients at Cooper University Health Care’s Center for Healing. This paper discusses early findings from the program’s first year on the efficacy of the provision of criminal-legal representation, which is uncommon among MLPs and critical for this patient population. The paper concludes with takeaways for other programs providing legal services in an addiction medicine setting.

Social isolation and loneliness are growing concerns around the globe that put people at increased risk of disease and early death. One much‐touted approach to addressing them is deploying artificially intelligent agents to serve as companions for socially isolated and lonely people. Focusing on digital humans, we consider evidence and ethical arguments for and against this approach. We set forth and defend public health policies that respond to concerns about replacing humans, establishing inferior relationships, algorithmic bias, distributive justice, and data (...) privacy. (shrink)

The archive produces a linear time that reaches towards ‘what could be’ by asserting ‘what has been’, providing us reassurance of our existence through the assertion of a reliably past past. But the Anthropocene is an era of uncontained material ramifications, where the past juts into the future and temporality warps as change accelerates unexpectedly. As an ecological and geologic epoch, documentation of the Anthropocene inherently has a relationship to natural history museums and archives. These institutions, however, troublingly rest on (...) what Elaine Graham calls ‘ontological hygiene’ – the separateness of the human subject from ‘nature’. The Anthropocene however, challenges the western post-Enlightenment binary of man vs. nature, as it (supposedly) naturalizes humans into an earth systems force. As such, documentation of this epoch might resist ontological sanitation. This article outlines an artistic research practice to create artefacts of the Anthropocene – one that invites material idiosyncrasies, objects-in-becoming, ephemerality, and decay. I suggest that artistic ‘anarchices’ prioritize process over objects, and resist linear and static representation in lieu of material, embodied and sensory artefacts. These include relational encounters with waste materials, reworked forms of ‘geology’, edible artefacts and multimedia works at landfills and feral sites. The anarchives are interpolated by a rejection of hegemonic logic, positivism and ‘objective’ truths about environmental phenomena; Situated, ambiguous and material knowledges are inwrought into the so-called Anthropocene (and any alternatives to this term). By focusing on waste as an analytical category, I explore some of the ontological breakdowns present in the Anthropocene and question how to unorder systems and disturb materiality. (shrink)

ὃσον κατ’ ⋯ρχ⋯ς το⋯ πολ⋯μου οἱ μ⋯ν ⋯νιαυτ⋯ν, οἱ δ⋯ δ⋯ο,οἱ δ⋯ τρι⋯ν γε ⋯τ⋯ν οὐδε⋯ς πλε⋯ω χρ⋯μιζον περο⋯σειν αὐτοὺς, εἰ οἱ Πελοπονν⋯σιοι ⋯σβ⋯λοιεν ⋯ς τ⋯ν χώραν.